....aaaaaaa kotki dwa......

A zaczęło się od jednego.
Pierwsza kotka w moim życiu, właściwie nie była moja, tylko córki. Śliczna czarnula.

Sofi żyła 5 lat. Była wyjątkowo dystyngowaną kotką i nie dawała sobie w kaszę dmuchać. Żaden obcy nie był w stanie zaskarbić sobie jej sympatii. Niestety zachorowała i walka o jej życie, skończyła się porażką.
Po jej odejściu powiedziałam sobie..."nigdy więcej kotów, nigdy więcej troski o kocie zdrowie...."
Ten mój bunt trwał niecały miesiąc. Dom bez kota, wydał mi się pusty i zimny.
I tak trafił do mnie kocurek.

Muniek....zestresowany, wypłoszony kociak. Właściwie nie wiem czemu taki był, bo trafił do mnie z tzw. dobrego domu.. Jego mama przeszła cesarkę, kocięta były bardzo zadbane :)
Ponieważ Muniek przez 1 rok pobytu u mnie, jakoś trudno się oswajał, zapadła decyzja o przyjęciu jeszcze jednego kociaka.
I tak trafiła do mnie Figa.

Wiejska dziewczynka,była taka maleńka, chyba trochę za wcześnie odebrano ją od matki.
Muniek ze sporymi oporami zaakceptował Figę. ....
Po pierwszym buncie, w końcu doszło do komitywy.

Muniek, ma decydujący głos w tym związku ;)

Koty doszły do jako takiego porozumienia i podzieliły się "obowiązkami".
Figa pilnuje godzin posiłków, a Muniek dopomina się o "spacery" dla kociego Państwa.
Muniek... Muniosław... Muńcio.....

Figa... Figula... Figunia......

W służbie tego Kociego Państwa, jakoś się odnalazłam.
Czasami wkurzam się na nie, ale taki to już los kociej służby.
Beata