...na straganie....łyżka dziegciu...

Jesień objawiła dzisiaj swoje łagodne oblicze. Chyba czary czynione na balu u Olgi przyniosły skutek ;). Jeszcze wczoraj aura była mało zachęcająca do wyjścia z domu...a dzisiaj, cudnie jest. Jesień strojna w czerwono-brązowe suknie, przetykane złotą nicią mruga do nas, uśmiecha się najpiękniej, jak tylko ona potrafi.
Od samego rana, rower wołał ze swojego kątka..."ja chcę rozprostować szprychy!" ;). Nie mogłam pozostać głucha na takie dictum. Wsiadłam na swoją strzałę i w drogę!
Pobliski jarmark rozkwitł wrzosami. Mienią się kolorami, od ciemnego bordo, poprzez wszystkie odcienie fioletu, po niemal białe kwiatuszki. Pomiędzy nimi błyskają kapelusze maślaków, podgrzybków, rydzów......  kanie "świecą", jak księżyce w pełni :)
Stragany uginają się pod ciężarem kabaczków, cukinii, bakłażanów. Ale królują dynie, wielkie, ogromne, rozłożyste...wabią i flirtują z przechodniami.
Całości dopełniają rumiane jabłka wołające ..."kup mnie"..."skosztuj mojej słodyczy".
Pomidory konkurują między sobą, który ładniejszy, który okrąglejszy, który bardziej opalony przez słońce :)
Przechadzałam się pomiędzy tym bogactwem jesieni, oczarowana wielością kolorów. Oszołomiona zapachem grzybów i kiszonej kapusty, zerkającej z ogromnych beczek.
I w tym, niemal euforycznym stanie, zatrzymałam się zdumiona.
Wśród tłumu przewijającego się między straganami, dostrzegłam znajomego, sprzed wielu, wielu lat.... Znałam go jako człowieka pełnego energii, wesołego, pełnego pomysłów, pozytywnie nastawionego do świata. Był dla mnie osobą silną i nie mam tu na myśli siły fizycznej ( chociaż pewnie i tej mu nie brakowało). Co jakiś czas słyszałam, że nie wiedzie mu się najlepiej, że dopadły go kłopoty z pracą, ale zawsze ilekroć to słyszałam, myślałam..."on sobie poradzi, bo kto, jak nie on?" Aż zaczęły do mnie docierać informacje, że popija, że nałóg zupełnie zawładną nim. I dzisiaj zobaczyłam człowieka zniszczonego , wycofanego, z takim "tępym" wyrazem na twarzy. I wiecie, z ulgą przyjęłam fakt, że minął mnie jak obcą osobę. Sama nie miałam odwagi zaczepić go, spytać ..." co u Ciebie?" Bo co mogłam od niego usłyszeć?...że jest mu super, że ekstra i wszystko ok...a przecież wiem, że tak nie jest. Po prostu nie umiałabym mu spojrzeć w twarz, przyjąć bez mrugnięcia okiem jego kłamstw...ale też nie potrafiłabym go wesprzeć, w jakikolwiek sposób pomóc. Stchórzyłam, wiem to...i wcale dobrze się z tym nie czuję.
Nagle ta piękna jesień, straciła na swojej urodzie.
Beata